Μάντυ Λάμπου: «Η κοινωνία μας έχει φτάσει σε τέλμα»

Η Μάντυ Λάμπου έγινε γνωστή στο κοινό κυρίως μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές που συμμετείχε. Ανήσυχο πνεύμα, με βαθιά καλλιτεχνική φλέβα, έχει αποδείξει ότι επιτυγχάνει σε ό,τι κι αν ασχοληθεί, είτε αυτό λέγεται τηλεόραση, θέατρο ή μουσική.

Φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ρίττερ, Ντένε, Φος», ένα έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, που ανεβαίνει στο θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης». Πρόκειται για μια βαθιά συναισθηματική παράσταση, που εστιάζει σε τρία αδέλφια παγιδευμένα στο οικογενειακό τους σύμπαν, ενώ αναδεικνύει μέσα από τις συγκινητικές ερμηνείες των ηθοποιών τις έννοιες της ηθικής, της ταξικής καταγωγής, της ελευθερίας και της προσωπικής «φυλακής» του ανθρώπινου νου. Η Μάντυ Λάμπου εντυπωσιάζει με την ικανότητα του υποκριτικού της ταλέντου και εξηγεί στη «C.P.» τα νοήματα του έργου, καθώς και την ανάγκη της αλλαγής, που ξεπροβάλλει ως βασικό νόημα της παράστασης αλλά και της κοινωνικής συγκυρίας.

Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θέλει να περάσει ο Τόμας Μπέρνχαρντ μέσα από το έργο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» κατά τη γνώμη σου;

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας και οι σπουδαίοι συγγραφείς είναι πάντοτε πολύπλευροι και πολυσήμαντοι. Γι' αυτό και έχω την αίσθηση ότι τα μηνύματα που θέλει να περάσει είναι σαφώς περισσότερα από ένα. Μπορεί να αγγίξει, να συγκινήσει ή να προβληματίσει το θεατή ή τον αναγνώστη του για τελείως διαφορετικούς λόγους τον καθένα. Δανείζομαι, λοιπόν, μία από τις φράσεις του έργου, που τυχαίνει να είναι φράση ειπωμένη από το δικό μου ρόλο, από τη Ρίττερ, και η οποία πιστεύω πως αποτελεί ξεκάθαρο μήνυμα του συγγραφέα: «Να φυλαγόσαστε από τους αδύναμους, έλεγε πάντοτε ο πατέρας μας, γιατί αυτοί είναι στην ουσία οι δυνατοί. Οι αδύναμοι μας κυβερνούν, όχι οι δυνατοί. Το δήθεν μας κυβερνάει, όχι το γνήσιο, το αληθινό, το πραγματικό».

Βλέπουμε 3 αδέρφια -σύμβολα της κοινωνίας- επαναπαυμένα ουσιαστικά με τη ζωή τους, τι φταίει όμως και δεν αγγίζουν την ψυχική πληρότητα;

Στην ουσία είναι τρεις άνθρωποι παγιδευμένοι μέσα σε έναν κόσμο από τον οποίο θα ήθελαν να δραπετεύσουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Η καταγωγή τους, το βαρύ όνομα της οικογένειας που φέρουν στις πλάτες τους, ο πολύ κλειστός οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρος, οι υψηλές απαιτήσεις που μια ζωή είχαν οι άλλοι απ' αυτούς αλλά και οι ίδιοι από τους εαυτούς τους είναι επιγραμματικά μόνο κάποιες από τις αιτίες που ώθησαν τα τρία αδέρφια να χάσουν το δρόμο προς την προσωπική ευτυχία και πληρότητα.

Θα χαρακτήριζες τη δική σου ηρωίδα, τη Ρίττερ, περισσότερο επαναστάτρια από τα δύο αδέρφια της;

Θεωρώ ότι τον τίτλο του επαναστάτη κερδίζει επάξια ο αδερφός της οικογένειας, ο Λούντβιχ, επιλέγοντας συνειδητά να επαναστατήσει ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, στην οικογένειά του, αλλά και στην ίδια την κοινωνία. Οι δύο αδερφές «επαναστατούν» καταφεύγοντας στο θέατρο, καταλήγουν όμως να πρωταγωνιστούν σε ένα θέατρο αγορασμένο από τον μπαμπά. Τι είδους επανάσταση μπορεί να είναι αυτή;

Πόσο μπορούν οι γονείς να «στοιχειώσουν» τα παιδιά τους, μια και τα 3 αδέρφια κάνουν συνεχώς μνεία στους εκλιπόντες γονείς τους;

Οι γονείς αποτελούν πρότυπα για τα παιδιά τους. Αυτό είναι αξίωμα. Τους γονείς τους κουβαλάμε μέσα μας, ακόμα κι αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να αποκοπούμε από αυτούς, πνευματικά έστω, και να προτείνουμε ένα νέο μοντέλο σκέψης και αισθητικής αντίληψης. Αυτό που πιστεύω ότι οφείλουν πάνω απ' όλα να κάνουν οι γονείς είναι να δίνουν χώρο στα παιδιά τους να αναπνεύσουν το δικό τους αέρα, να σκεφτούν ελεύθερα, να δράσουν χωρίς να τα γεμίζουν ενοχές και κυρίως να τα ακούν με προσοχή, χωρίς να τα αποπαίρνουν. Και μ' αυτό δεν εννοώ να είναι αδιάφοροι, το αντίθετο.

Η Ρίττερ, ως η μικρότερη αδερφή, μοιάζει να έχει μεγαλύτερη ανάγκη να ανακαλύψει το νόημα της ζωής, αλλά μάλλον κάπου το χάνει... Εσύ το έχεις βρει;

Δεν ξέρω αν το έχω βρει. Και τι ακριβώς σημαίνει η φράση «βρίσκω το νόημα της ζωής»; Φαντάζομαι πως αν στα βαθιά μου γεράματα, ένα γλυκό ανοιξιάτικο δειλινό, όταν καθισμένη στη βεράντα του σπιτιού μου, χαζεύοντας τον ουρανό της δύσης, ένα χαμόγελο «σκάσει» στα χείλη μου και τότε κλείσω τα μάτια και θυμηθώ τους σταθμούς της ζωής μου, αν το χαμόγελο στα χείλη μου παραμείνει... τότε ίσως τελικά να έχω βρει το νόημα της ζωής.

Οι έννοιες της κατάρρευσης και της αλλαγής κυριαρχούν στο έργο αλλά και στην κοινωνία μας. πώς αισθάνεσαι με όλα όσα συνέβησαν τελευταία στη χώρα μας;

Αυτού του είδους η «εξέγερση» μου διέλυσε τις υποψίες ότι οι νέοι άνθρωποι σήμερα κρατούν παθητική στάση και παραμένουν αδρανείς μπροστά σ' αυτό που τους παρουσιάζουν ως αυτονόητο. Κατά κάποιον τρόπο ό,τι συνέβη ήταν στην ουσία μια φυσική συνέπεια της πίεσης και της παρακμής που ζούμε σήμερα. Κατανοώ πλήρως και συμπάσχω με την απελπισία και την οργή των νέων, αφού πραγματικά δεν φαίνεται να υπάρχει φως στον ορίζοντα...

Πιστεύεις ότι η κοινωνία μας έχει φτάσει σε ένα τέλμα και υπάρχει ανάγκη για μεγάλες αλλαγές;

Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι τα πράγματα εξελίσσονται προς το καλύτερο. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη για καίριες αλλαγές. Και όπως λέει και ο Τόμας Μπέρνχαρντ διά στόματος Λούντβιχ στην παράσταση: «Αυτό το σπίτι είναι δικό μας, δεν είναι των πεθαμένων. Εδώ μέσα, κάποτε, κάτι πρέπει να αλλάξει». Νομίζω πως η αναφορά του είναι σαφής σε σχέση με μια αλλαγή που πρέπει να συμβεί, γιατί πραγματικά η κοινωνία που ζούμε έχει φτάσει σε ένα τέλμα.

Στο παρελθόν ασχολήθηκες και με τη μουσική. Σκέφτεσαι να επανέλθεις στα μουσικά δρώμενα;

Η συμμετοχή μου στο μουσικό συγκρότημα «Exis» πριν από δέκα χρόνια ήταν ένα απωθημένο, μια παιδική τρέλα. Ο λόγος που αποχώρησα από το γκρουπ όταν τελείωσα τη δραματική σχολή ήταν για να επικεντρωθώ στην υποκριτική. Δεν έχω κανένα άμεσο σχέδιο σε ό,τι αφορά τη μουσική.

Τι παρακολουθείς στην τηλεόραση φέτος; Θα σε δούμε σύντομα στο τηλεοπτικό μέσο;

Ο χρόνος που περνάω μπροστά στην τηλεόραση είναι ελάχιστος και αυτός κυρίως για να παρακολουθήσω τις αγαπημένες μου σειρές, «Τα Φιλαράκια» και «Δρ Χάουζ». Όσο για τη δική μου συμμετοχή στη μικρή οθόνη, πριν από αρκετούς μήνες ολοκλήρωσα τα γυρίσματα της σειράς «Ιατρικό απόρρητο» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Βασιλειάδη, η οποία θα προβληθεί από τον ΑΝΤ1.

Έχεις έναν απώτερο στόχο αναφορικά με τα επαγγελματικά σου;
Μ' αρέσει να ονειρεύομαι, ωστόσο αποφεύγω να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Το ίδιο ισχύει και για τη δουλειά. Αφήνω τα πράγματα να κυλάνε, προσπαθώντας να μην κυριεύομαι από άγχος για το επόμενο επαγγελματικό βήμα.

Τι εύχεσαι για τη νέα χρονιά;

Εύχομαι μια ζωή με ανθρώπινα μέτρα. Μια επιστροφή στο απλό και στο όμορφο. Μια ζωή γεμάτη επανάσταση και έρωτα.

Υ.Γ Η συνέντευξη είναι παλιά, γι'αυτό και δεν αναφέρεται τίποτα για τα Μυστικά της Εδέμ.

Πηγή: citypress.gr